Mitologia Wiki

Ćmok to pochodzący z pradawnych czasów potwór, o którym pamięć najdłużej przetrwała na terenach Wielkopolski, choć i tam nie widziano go już od wieków. Jego skrzydlata, pełna zwierzęcej siły sylwetka rozpięta na nocnym niebie straszy już tylko w opowieściach.
  — Opis Ćmoka z Bestiariusza słowiańskiego, czyli rzecz o skrzatach, wodnikach i rusałkach; Witold Vargas, Paweł Zych 

Ćmok, ćmuk, cmuk (mit. słowiańska) - Postać spotykana w folklorze Wielkopolskim, wykorzystywana do straszenia niegrzecznych dzieci analogicznie do śląskiego Beboka. Niewykluczony jest jej ewentualny pogański rodowód. Badania etnograficzne nie dostarczają wyczerpujących informacji na jego temat. W przekazach ludowych to skrzydlaty potwór "pełen zwierzęcej siły" (demon płodności, dzikiej natury?) działający w nocy, jednak jego dokładniejszy opis i sposób działania - niestety - nie przetrwał do czasów dzisiejszych, jeśli kiedykolwiek istniał.

Dokładniejsze informacje może dostarczyć etymologia i nazewnictwo. Wiara w te istoty mogła istnieć także na Śląsku, lecz z czasem znikła, czego dowodzi nazwa osiedla Mysłowic ,,Ćmok". Rzeczownik ,,Ćmok" wyraża się wobec ludzi prostych, mało inteligentnych, chamów (Demon rodzący się z dusz prostaków i upośledzonych umysłowo?) zazwyczaj w zastępstwie do - uważanego za wulgaryzm - "Ćwok". Czasownik "Cmok" to określenie na pocałunek (Demon uwodziciel? Demon miłości?). Najłatwiej i najprościej jednak jest powiązać nazwę demona z nocnym owadem - ćmą (Potwór - ćma? Król ciem?). Dodatkowo skrzydła wskazują na związek z powietrzem (Demon powietrza?). Oto jaki obraz (mitologicznego) Ćmoka się pokazuje, gdy zbierzemy nieliczne spostrzeżenia, krótki zarys etnograficzny i porównamy z innymi, lepiej poświadczonymi demonami:

Jest to demon powietrzny rodzący się z dusz prostaków, upośledzonych umysłowo, chamów. Zapewne (!) w dzień przybierał ludzką i uwodził ludzi (Podobnie, jak Latawica), zaś w nocy zmieniał się w potwora - ćmę (możliwe nawet, że był ich królem) i straszył niegrzeczne dzieci.