Łaziebnik

Łaziebnik nazywany też: Bannik, łaźnik (mit. słowiańska) - istota demoniczna pojawiająca się w wierzeniach ludowych Rusi Kijowskiej. Był opiekuńczym, wrogim albo po prostu neutralnym demonem łaźni. Uważano go za niewidzialną dla ludzi istotę duchową, którą przedstawiano, jako karłowatego starca z nienaturalnie wielką głową z rozczochranymi włosami.

Etymologia

W przypadku Łaziebnika, etymologia jego nazwy jest dosyć prosta do wytłumaczenia.

Jego imię składa się z dwóch rdzeni *Łazieb i *nik. Ten pierwszy nawiązuje do Łaźni, miejsca w którym można się umyć, a druga cząstka odnosi się do zamieszkiwania przez jakąś istotę płci męskiej określonej np. sfery czy regionu. Ta sama etymologia pojawia się w innym imieniu demona - Łaźnik(a). Podsumowując ta nazwa oznacza dosłownie ,,ten który zamieszkuje łaźnie" lub po prostu ,,mieszkaniec łaźni". W przypadku jeszcze innego słowa nazywającego Łaziebnika - Bannik(a), nawiązuje ono do bani, czyli rosyjskiej łaźni parowej.

Funkcje

Jak sama nazwa sugeruje, był demonem zamieszkującym łaźnie/banie i ograniczającym swe działania tylko do tego miejsca. Nie mniej jednak był klasyfikowany do słowiańskich demonów domowych, w ewentualności do demonów wodnych.

Trudno ustalić, jakie było jego nastawienie do ludzi korzystających z miejsca, które zamieszkiwał. Zazwyczaj był uznawany za złowrogiego, a nawet mogącego zabić ducha, który był obarczany za utopienia i poparzenia użytkowników łaźni, jednak mogącego się obłaskawić, a żeby zdobyć u niego "przyjaźń", należało złożyć mu w ofierze cebrzyki z wodą lub czarną kurę albo rzadziej chleb i sól, szczególnie w czwartek i środę, gdyż inaczej trzeba było się liczyć z jego gniewem.

Źródła

• Paweł Zych, Witold Vergas, Bestiariusz słowiański część 1 i 2