Podziemie - miejsce pod ziemią, gdzie żądzi bóg Hades i jego żona Persefona. Właśnie tam udają się dusze umarłych po śmierci.
Wejście do Hadesu[]
Aby dostać się do krainy zmarłych, trzeba było przeprawić się przez rzekę Styks. Swoją łodzią przewoził przez rzekę ponury Charon. Za swoją pracę brał od każdej duszy jednego obola – bez pieniążka nie było wstępu do krainy, dlatego Grecy wkładali zmarłym w usta zapłatę dla Charona. Później wejścia pilnował trzygłowy pies Cerber, był on miły i potulny gdy ktoś przybywał, ale stawał się agresywny, gdy ktoś próbował się wydostać. Następnie na trybunale zasiadali trzej królowie: Minos, Ajakos i Radamantys. Niegdyś sprawiedliwie panowali na ziemi, a po śmierci Zeus ustanowił ich sędziami podziemia. Oni ważyli błędy i dobre uczynki dusz i kierowali tam, gdzie przeznaczyli im pozostać.
W Hadesie oprócz Styksu płynęły jeszcze cztery inne rzeki: Acheront, Kokytos, Flegeton, Lete.
Krainy Podziemi[]
Kraina zmarłych dzieliła się na 4 części.
Wyspy Błogosławione[]
Jeśli ktoś 3 razy prowadził poczciwe życie, i miał trafić do Elizjum, zsyłano go na Wyspy Błogosławione.
Elizjum (Pola Elizejskie)[]
Wyjątkowo zasłużeni ludzie żyli odtąd błogo na Polach Elizejskich.
Ereb (lub Łąki Asfodelowe)[]
Niczym nie wyróżniający się śmiertelnicy szli do Erebu.
Tartar (Pola Kar)[]
Ci, którzy narazili się bogom byli strącani do Tartaru, gdzie cierpieli najczęściej wieczne męki. Katami były Erynie – obłąkane z okrucieństwa demony, nie mające miłosierdzia. W Tartarze znaleźli się między innymi:
- Uranos – bóg utożsamiany z Niebem; pozbawiony władzy przez syna – Kronosa
- Kronos ze swymi braćmi tytanami – przegrali walkę z bogami olimpijskimi (tytanomachia) o władzę nad światem; zostali zakuci w miejsce hekatonchejrów.
- Syzyf – za nadużywanie gościnności a później oszukiwanie bogów, Syzyf musiał toczyć pod górę wielki głaz, który przed szczytem zawsze wysuwał mu się z rąk i spadał z powrotem na dół. Praca była wieczna i bezsensowna. Stąd określenie "syzyfowa praca" na pracę długą i bezsensowną.
- Tantal – zabił syna i podał jego mięso na uczcie dla bogów. Za okrucieństwo i oszukiwanie bogów został strącony do Tartaru. Stał bez jedzenia i picia naprzeciwko gałęzi z owocami, która zawsze uchylała się, gdy próbował po nie sięgnąć. Woda, w której stał po kolana, uciekała, gdy chciał się jej napić. W dodatku nad głową ciągle chybotała się skała.
- Iksjon – cierpiał męki, będąc przytwierdzonym do wiecznie obracającego się, płonącego koła, co było karą za to, że zapałał namiętnością do Hery, żony Zeusa
- Danaidy – zostały przemocą wydane za mąż za swych braci stryjecznych, synów Egyptosa. Na rozkaz ojca wszystkie zabiły swoich mężów w czasie nocy poślubnej. Jedynie Hypermestra nie wykonała ojcowskiego polecenia. Z wyroku Zeusa wszystkie zabójczynie zostały wtrącone do Tartaru, gdzie muszą bez przerwy nosić sitami wodę, by napełniać beczki bez dna.
Rzeki Podziemi[]
Kokyktos (Rzeka lamentu)[]
Umarli, którzy nie byli w stanie zapłacić Charonowi za przewóz przez Styks, musieli wędrować jej brzegiem przez sto lat.
Flegeton (Rzeka ognia)[]
Rzeka ognia płyneła równolegle do rzeki Styks. Nurt swój kończtyła w Tartarze. Rzeka paliła każdego kto się w niej wykąpał, jednak nie mogła zabić nawet śmiertelnika, przez co męki w tej rzece trwać mogły wieczność.
Acheront (Rzeka bólu)[]
Rzeka płynąca od świata śmiertelników do Erebu. Wystarczyło usłyszeć jej szmer, aby poczuć ból.
Lete (Rzeka zapomnienia)[]
Wypicie wody z Lete miało powodować całkowitą utratę pamięci. Niektóre greckie wierzenia mówiły o tym, że dusze musiały to czynić przed reinkarnacją, aby nie pamiętać swoich przeszłych żywotów.
Styks (Rzeka nienawiści)[]
Styks otaczała całe Podziemia, więc by się do nich dostać trzeba było się przez nią przedostać.
Wyjście z Podziemi[]
Z Hadesu raczej nie wracało się na ziemię, ale tak jak w całej mitologii Greków, istniały wyjątki od reguły. Przykładem jest żona utalentowanego muzycznie Orfeusza, Eurydyka. Gdy zmarła, Orfeusz zszedł do krainy zmarłych, grając na swoim instrumencie. Grał tak pięknie, że wzruszył nawet Erynie, które zaczęły płakać i pozwoliły potępionym na moment wytchnienia. Wzruszeni ich łzami Hades i Persefona (Erynie nigdy przedtem nie płakały) zgodzili się oddać Orfeuszowi żonę pod jednym warunkiem: muzyk będzie szedł przodem, a Eurydykę poprowadzi z tyłu Hermes. Orfeusz miał nie oglądać się za siebie, aż nie wyjdą z Hadesu. Orfeusz nie dotrzymał przyrzeczenia i utracił Eurydykę na zawsze. Drugim przykładem jest Syzyf. Syzyf miał dobre kontakty z bogami, przychodził na uczty i uroczystości. Któregoś dnia został wysłany do Hadesu z powodu zdradzenia boskiej tajemnicy. Żałował tego bardzo i jęczał, jęki usłyszał Hades i Persefona (Kora). Syzyf nie miał zorganizowanego pogrzebu. Władcy Podziemi poprosili Tanatosa, skrzydlatego bożka śmierci aby sprowadził Syzyfa na ziemię. Syzyf zamiast załatwienia sobie porządnego pogrzebu uwięził Tanatosa. Władcy Podziemi byli zdziwieni brakiem powrotu Tanatosa i Syzyfa. Tanatos uwolnił się i zagroził światu. Syzyf został ukarany popychaniem do góry wielkiego kamienia przez całą wieczność.